بزرگنمايي:

سرزمین ایرانیان- ﺗﺄﺧﯿﺮ در ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﻌﺪه در ﺑﯿﻤﺎران ﺗﺤﺖ ﺗﻬﻮﯾﻪ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ یا وصل شده به دستگاه تنفس ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻟﻮﻟﻪ ﻣﻌﺪه ﺗﻐﺬﯾﻪ می‌شوند، ﺷﺎﯾﻊ است. زیرا اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎران در ﻣﻌﺮض ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﻣﻌﺪه و آﺳﭙﯿﺮاﺳـﯿﻮن ﺗﻨﻔﺴﯽ یا ورود هرنوع مایع به درون مجرای تنفسی ﺣﺎﺻﻞ از آن هستند. 

در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺒﻮد ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﻌﺪه از روش‌های ﺗﻐﺬﯾﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ژوژﻧﻮم (قسمتی از روده باریک) و داروﻫﺎی ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ افزایش‌دهنده ﺣﺮﮐﺎت دودی دﺳﺘﮕﺎه ﮔﻮارش اﺳﺘﻔﺎده می‌شود. 

داروﻫﺎی ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ افزایش‌دهنده ﺣﺮﮐﺎت دودی دﺳﺘﮕﺎه ﮔﻮارش، اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻋﻮارض ﺑﺎﻻیی دارﻧﺪ و ﺗﺄﺛﯿﺮی در ﺑﻬﺒﻮد ﺟﺬب و ﻫﻀﻢ و ﮐﺎﻫﺶ ﻋﻔﻮﻧﺖ رﯾﻪ از آن‌ها ﮔﺰارش ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. به همین دلیل داروﻫﺎی ﮔﯿﺎﻫﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮏ درﻣﺎن ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ اﯾﻤﻦ و ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺮای درﻣﺎن این بیماری‌ها ﺑﺎﺷﻨﺪ، چراکه ﺑﺴـﯿﺎری از آن‌ها اﺛﺮات درﻣﺎﻧﯽ قابل‌مقایسه ﺑـﺎ داروﻫﺎ دارﻧﺪ و ﻋﻮارض ﺟﺎﻧﺒﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻤﺘﺮی را ﺳﺒﺐ می‌شوند. 

در همین رابطه، پژوهشگران «دانشگاه سبزوار» اقدام به ﺑﺮرﺳﯽ اﺛﺮ ﺑﺬر ﺷﻨﺒﻠﯿﻠﻪ ﺑﺮ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﻣﻌـﺪه و آﺳﭙﯿﺮاﺳﯿﻮن ﺗﻨﻔﺴﯽ در ﺑﯿﻤﺎران ﺗﺤﺖ ﺗﻬﻮﯾﻪ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ کرده‌اند.

به همین منظور 60 نفر از بیماران ﺗﻬﻮﯾﻪ ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ (31 مرد و 29 زن)، تحت درمان داروﻫﺎی ﻣﺼﺮﻓﯽ پودر شنبلیله (30 ﻧﻔﺮ) و بدون درمان (30 ﻧﻔﺮ) ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.

در رویه درمان، 3 ﮔﺮم ﺑﺬر ﺷﻨﺒﻠﯿﻠﻪ (دو ﺑﺎر در روز) ﺑﻪ ﻣﺪت 5 روز به بیماران داده ﺷﺪ و برای سایر بیماران ﻓﻘﻂ اﻗﺪاﻣﺎت روﺗﯿﻦ انجام شد. اﻧﺠﺎم ﮔﺎواژ ﯾﮑﺴﺎن ﺗﺎ روز ﭘﻨﺠﻢ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ. همچنین ﻣﯿﺰان آﺳﭙﯿﺮاﺳﯿﻮن ﺗﻨﻔﺴﯽ و ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﻣﻌﺪه آﻧﺎن در ﺑﺪو ﭘﺬﯾﺮش و در ﻃﻮل 5 روز، اندازه‌گیری و ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺷﺪ.

نتایج این پژوهش نشان داد که ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه و درﺻﺪ آﺳﭙﯿﺮاﺳﯿﻮن ﺗﻨﻔﺴﯽ در ﺑﺪو ﭘﺬﯾﺮش در دو ﮔﺮوه ﺗﻔﺎوتی ﻧﺪاﺷﺖ، اما پس از درمان، ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺣﺠﻢ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه و آسپیراسیون تنفسی، در بیماران تحت درمان شنبلیله نسبت به سایرین کاهش یافت. 

رزقی به‌عنوان پژوهشگر این پژوهش اشاره کرده که اﺳﺘﻔﺎده از ﺑﺬر ﺷﻨﺒﻠﯿﻠﻪ در دوزﻫﺎی ﻣﺘﻌﺎرف ﻋﺎرﺿﻪ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﻧﺪارد و ﺗﻨﻬﺎ منع استفاده ﻣﻄﻠﻖ آن در دوران ﺑﺎرداری اﺳﺖ. درنتیجه می‌توان از این بذر ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺒﻮد ﺣﺮﮐﺎت ﮔﻮارﺷﯽ و ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻬﺘﺮ ﺗﻐﺬﯾﻪ اﺳﺘﻔﺎده کرد.

ﺷﻨﺒﻠﯿﻠﻪ ﮔﯿﺎه ﻋﻠﻔﯽ ﻣﻌﻄﺮ یک‌ساله از ﺧﺎﻧﻮاده ﺣﺒﻮﺑﺎت و از قدیمی‌ترین ﮔﯿﺎﻫﺎن داروﯾﯽ شناخته‌شده در ﺗﺎرﯾﺦ است و ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻣﻬﻤﯽ در ﺗﻐﺬﯾﻪ و داروی اﻧﺴﺎن و دام دارد. این گیاه ﻋـﻼوه ﺑـﺮ ارزش ﺳﻨﺘﯽ به‌عنوان ﭼﺎﺷﻨﯽ ﻏﺬا، ﺿﺪ ﻧﻔﺦ، ﺿـﺪ اﺳﭙﺎﺳﻢ، ﺿﺪ ﺳﺮﻃﺎن، تقویت‌کننده ﻏﺪه ﻟﻮزاﻟﻤﻌﺪه و ﭘﺎﯾﯿﻦ آورﻧﺪه ﻗﻨﺪ ﺧﻮن، کاهش‌دهنده ﭼﺮﺑﯽ ﺧﻮن، رﻓﻊ ﺗﻨﮕﯽ ﻧﻔﺲ و ﻣﻘﻮی رﯾﻪ، ﻣﺤﺮک ﻣﻌـﺪه و ﺿﺪ ﮐﺮم در ﻃﺐ ﺳﻨﺘﯽ اﯾـﺮان و ﻣﻠﻞ دﯾﮕﺮ ﮐﺎرﺑﺮد دارد. 

نتایج این پژوهش در مجله «ﻋﻠﻮم ﺗﻐﺬﯾﻪ و ﺻﻨﺎﯾﻊ ﻏﺬاﯾﯽ اﯾﺮان»، وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید بهشتی به چاپ رسیده است.