بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - کیهان /متن پیش رو در کیهان منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.
روزنامه نیویورک‌تایمز تأکید کرد در حالی که چین مهیای انجام کارهای بزرگ است، آمریکا به مرحله ناتوانی رسیده و این هشداردهنده است.
توماس فریدمن در یادداشتی در نیویورک‌تایمز می‌نویسد: فرق آمریکا با چین در این است که چین هنوز هم می‌تواند دست به کارهای بزرگ بزند، اما آمریکا؛ نه. رهبران چین؛ آمریکا را «یک امپریالیست رو به افول» می‌شناسند. همه ما می‌دانیم که چین در زمینه حقوق بشر بد عمل می‌کند. اما آمریکا هیچ‌وقت نخواسته است این‌طور باشد... چین مشکلات عظیمی ‌دارد. قامت رهبران چین خیلی بلند نیست، اما با همین قد کوتاه هم به خوبی بلدند چه بکنند تا موفق بشوند. تمام تمرکز رهبران چین بر روی «آموزش» شهروندان طبق تعالیم ایدئولوژی و دکترین خود است. ساخت زیرساخت‌ها؛ اجرای بهترین تجارت‌ها، کسب بهترین علوم، جا انداختن فرهنگ شایسته‌سالاری در حاکمیت و استفاده از شایسته‌ترین‌ها در بدنه حاکمیت. مطلقا نباید چین را بابت این هوشمندی در حکمرانی سرزنش کرد. این ما (آمریکا) هستیم که باید خودمان را بابت غافل ماندن از این زیرکی سرزنش کنیم. در اجلاس دو هفته پیش دیپلمات‌های ارشد آمریکا و چین در آلاسکا، چینی‌ها به وضوح ثابت کردند که دیگر از انتقاد ما نمی‌ترسند. «یانگ جیچی» سیاستگذار برجسته وزارت خارجه چین در آلاسکا به همتایان آمریکایی خود گفت: «آمریکا صلاحیت ندارد که از موضع قدرت با چین صحبت کند».
با این اتفاقاتی که در آمریکا افتاده، چینی‌ها باید هم همین نگرش را به ما داشته باشند. حوادثی که بعد از انتخابات در ساختمان کنگره آمریکا اتفاق افتاد، و یا اجازه یافتن آنارشیست‌های چپگرا برای تصرف بخشی از مرکز شهر «پورتلند» و شورش و ویرانگری در شهر به مدت چند ماه، چاپ پول در آمریکا برای جبران خسارت ناشی از شیوع کرونا برای آنکه مردم با خرید کالاهای چینی مخارج زندگی‌شان بالا برود، در حالی که خود چین پولش را در سرمایه‌گذاری به جریان می‌اندازد و زیرساخت‌های بیشتری را تولید می‌کند، و یا خشونت با اسلحه در آمریکا که از کنترل خارج شده است. همه اینها از جمله نارسایی‌های جامعه و دستگاه حاکمه آمریکاست که ما را سزاوار سرزنش قرار داده است. چین در سال 2022 میزبان بازی‌های المپیک زمستانی است. صداهای زیادی در آمریکا بلند است که درخواست می‌کند ما این بازی‌ها را تحریم کنیم. اما المپیکی که ما باید نگران آن باشیم؛ 2022 نیست، 2025 است. حتما از تعجب شاخ در می‌آورید. المپیک 2025 دیگر چیست؟ المپیک 2025 در تقویم شبکه «ان‌بی‌سی» آمریکا نیست؛ در تقویم «شی جینپنگ» رئیس‌جمهور چین است. این المپیک را «شی» در سال 2015 اعلام و پیشنهاد کرد که فقط با حضور دو شرکت‌کننده برگزار بشود: چین و آمریکا. این المپیک، ابتکار دولت «شی» بود و آن را «ساخت چین 2025» نام گذاشت. این یک برنامه 10 ساله است برای مدرنیزه کردن پایگاه تولید صنعتی چین. در این برنامه دولت به‌طور گسترده منابعش را وارد سرمایه‌گذاری می‌کند تا بر آنچه که «شی» آن را 10 صنعت کلیدی با تکنولوژی بالا در قرن 21‌ام تعریفش کرده است، مسلط بشود. این یعنی جسارت رهبری چین برای شاخ به شاخ شدن مستقیم با آمریکا. این صنایع مشتمل هستند بر: هوش مصنوعی، خودروهای برقی و سایر خودروهایی که با انرژی‌های نوین کار می‌کنند، نسل پنجم روبات‌های مخابراتی، تکنولوژی‌های جدید در کشاورزی، مهندسی هوا- فضا و مهندسی دریایی، مواد مصنوعی و طب سنتی. چند هفته قبل چین چهاردهمین برنامه پنج‌ساله خودش را معرفی کرد که از سال 2025 آغاز می‌شود. در این برنامه؛ برنامه توسعه چین مبتنی بر «نوآوری» است و شی سرمایه‌گذاری دولتش در این سَبک توسعه را دو برابر کرده است. پیام این برنامه به آمریکا این است: «ما سعی خواهیم کرد در این سَبک بازی که مختص خودمان است شما را شکست بدهیم. بنابراین ما از این به بعد دیگر هرگز وابسته به کالاهای ساخته‌شده با تکنولوژی پیشرفته شما نخواهیم بود».
جهان قرن 20‌ام؛ جهان نشر و گسترش اصول و ارزش‌های آمریکایی در نهادهای جهانی بود. امروز اگر ما به‌عنوان یک کشور به همان شیوه عمل کنیم و خودمان را به لال بودن بزنیم، در آن صورت؛ هم قدرتمان کم می‌شود و هم قدرت ایده‌آل‌هایمان. در آن المپیک دو شرکت‌کننده‌ای که برگزار خواهد شد، سر دادن شعار «آمریکا، آمریکا» اصلا و ابدا نه بر چین اثرگذار خواهد بود و نه بر دنیا.