بزرگنمايي:

آزمايش اعتياد يکي از آزمايش هاي مهم در بسيار از ارگان هاي حساس و همچنين يکي از آزمون هاي ضروري پيش از ازدواج است. روش هاي متفاوتي جهت تشخيص و شناسايي مواد مخدر در بدن مورد استفاده قرار مي گيرد. در اغلب اين آزمايش ها از نمونه هاي فاز مايع مانند ادرار و خون استفاده مي شود.اين روش ها داراي عيوبي است که گاهي اوقات مشکلاتي را به وجود مي آورد. ارائه روش هاي نوين و دقيق مي تواند تا حدود زيادي از بروز اين مشکلات جلوگيري کند. علي بوجاريا محقق دانشگاه آزاد واحد مشهد گفت: در آزمايش تشخيص اعتياد از روي نمونه هاي خون افراد، درصورتي که فرد معتاد به مدت يک يا دو ماه مواد مخدر مصرف نکند، آزمايش اعتياد براي او منفي خواهد شد. در پژوهش حاضر ، با سنتز نانوذرات مغناطيسي و استفاده از آن در آزمايش تشخيص اعتياد عيب مذکور مرتفع شده است. بوجاريا افزود:با استفاده از اين روش مي توان افرادي را که تا 6 ماه قبل از آزمايش از مواد مخدر استفاده کرده اند، شناسايي کرد. اين موضوع براي آزمايش هاي پيش از ازدواج و همچنين ارگان ها و سازمان هايي که مي خواهند براي پست هاي حساس خود افرادي را استخدام کنند، اهميت بالايي دارد. اين روش سريع و بسيار حساس است. وي در رابطه با کارايي نانوذرات در طرح حاضر تصريح کرد:نانوذرات آهن بر روي سطح خود داراي خلل و فرجي هستند که مواد مخدر را با توجه به ويژگي ساختاري و گروه هاي عاملي شان روي سطح خود جذب مي کنند. در اين پژوهش از اين ويژگي استفاده شده و مورفين روي نانوذرات نشانده شده و با تکرار اين کار محلول از مورفين تغليظ شده است. سپس با استفاده از روش کروماتوگرافي مقدار مورفين تعيين شده است. محقق دانشگاه آزاد واحد مشهد ادامه داد: تفاوت اساسي روش ابداع شده در اين پژوهش با روش هاي رايج تشخيص اعتياد، نحوه نمونه گيري است. در واقع نمونه مورد استفاده در اين روش چند تار مو است که از محل پشت سر جدا شده و به صورت محلول در مي آيد. سپس با کمک نانوذرات مغناطيسي آهن تغليظ شده و پس از انجام مراحل آماده سازي به دستگاه کروماتوگرافي تزريق مي شود. اين تحقيقات حاصل تلاش هاي علي بوجاريا- دانش آموخته مقطع کارشناسي ارشد دانشگاه آزاد واحد مشهد- دکتر محبوبه مسرورنيا- عضو هيأت علمي دانشگاه آزاد اسلامي واحد مشهد- دکتر حميده قرباني- کارمند سازمان پزشکي قانوني- است. نتايج اين کار در مجله Forensic Science, Medicine, and Pathology (جلد 11، شماره ي 4، سال 2015، صفحات 497 تا 503) به چاپ رسيده است.