چاپ

سرزمین ایرانیان- لیلا دروی محقق ایرانی دانشگاه نورث ایسترن همراه گروهی از محققان سعی دارند با الهام از سفالوپودها روش های جدیدی برای استتار سربازان در میدان جنگ طراحی کنند.

دریا مکان خطرناکی است و هر آن احتمال دارد یک حیوان، دیگری را طعمه کند. بنابراین تعجبی ندارد سال ها است دنیای زیر آب به آزمایشگاهی بزرگ برای فناوری های تهاجمی و دفاعی تبدیل شده است.

یکی از بهترین روش های دفاعی موجودات دریایی استتار است و در این زمینه سفالوپودها نمونه مناسبی هستند. این گروه از حیوانات آبزی شامل ماهی مرکب، هکتوپیا، تفاله ماهی و ناتلوس است. آنها به محض احساس خطر می توانند رنگ و حتی بافت پوست خود را به سرعت تغییر دهند. این قابلیت به وسیله عضو ماهیچیه ای کوچکی به نام کروماتوفور در بدن سفالوپودها فعال می شود. این عضو حاوی صدها هزار دانه رنگی 150 بار کوچکتر از قطر موی انسان است. این رنگدانه ها غشایی دارند که در کسری ثانیه آنها را مخفی یا آشکار می کند.

کروماتوفورها به رنگ قرمز، زرد، قهوه ای و نارنجی هستند. زیر آنها لایه ای از ایریدوفورها وجود دارند که نور را مانند یک آینه طبیعی منعکس می کنند. این نوع آبزیان با ترکیب ویژگی های کروماتوفور و ایریدوفورها می توانند تمام رنگ های نور را منعکس کنند.

در همین راستا دروی و گروهش برای تقلید از این مکانیسم گرانول های رنگدانه را جداسازی و بررسی کردند. آنها متوجه شدند می توان این گرانول ها را طبقه بندی و دوباره تنظیم کرد تا طیف رنگی متنوعی ساخت.

درمرحله بعد از این گرانول ها برای ساخت فیلم های بسیار نازک و فیبرهای توری با رنگ های مختلف استفاده شد. پس از اضافه کردن لایه ای آیینه ای به این فیلم و توری ها، نور رنگی منعکس شد. به گفته دروی در آینده از این ویژگی برای طراحی سلول های خورشیدی استفاده خواهد شد.

اما هم اکنون مهمترین استفاده آن در حوزه نساجی است. با کمک این رنگدانه ها می توان گجت های پوشیدنی، نمایشگر های انعطاف پذیر و پارچه هایی تولید کرد که قابلیت رنگ پذیری بهتری دارند. به عبارت دیگر این فناوری به سربازان کمک می کند بهتر استتار کنند.