اقيانوس منبع خوبي از سوخت اورانيوم است، اما استخراج آن در مقادير کم از لحاظ اقتصادي مقرون به صرفه نيست
.با اين حال، محققان دانشگاه استنفورد يک تکنيک جديد را توسعه دادند که مي‌تواند ميزان اين استخراج را تا سه برابر بيشتر کند.
اين امر به اين معني است که ما به زودي يک منبع جديد از اورانيوم خواهيم داشت.
مقدار شگفت آور اورانيوم در اقيانوس به شکل يون اورانيل با بار مثبت
وجود دارد. اين ميزان در مجموع به 4.5 ميليارد تن رسيده که براي نيرودهي به
نيروگاه‌هاي فعلي به مدت 6 هزار سال کافي است.
اما مسئله اي که محققان با آن روبرو هستند اين است که غلظت
اورانيوم در آب اقيانوس به قدري است که آن را با يک دانه نمک که در يک ليتر
آب حل شده مقايسه کرده‌اند.
استراليا، کانادا و قزاقستان در حدود 70 درصد از توليدات
اورانيوم جهان را دارا هستند اما براي کشورهايي که داراي معادن غني نيستند،
استخراج آن از دريا مي‌تواند يک جايگزين مناسب باشد.
بهترين راه براي به دست آوردن اورانيوم از آب دريا استفاده از فيبر پلاستيکي است که با يک ماده شيميايي آلي به نام آميدوکسيم(amidoxime) در آب دريا پوشش داده شده است .يون‌هاي اورانيل به آميدوکسيمچسبيده و بعدا استخراج و تصفيه شده و به سوخت اورانيوم تبديل مي‌شود.
موفقيت در انجام اين روش به سرعت يون‌ها، ميزان چسبيده شدن آنها به آميدوکسيم و چگونگي بازيافت و استفاده مجدد از اين فيبرهاي پلاستيکي بستگي دارد.
تيم تحقيقاتي دانشگاه استنفورد از کربن ترکيبي رسانا و نمونه اوليه فيبر استفاده کردند. آنها با ارسال پالس الکتريکي به فيبر، قادر به جذب 9 برابري اورانيل نسبت به فيبرهاي قبلي شدند.
اين پژوهش در مجله Nature Energy منتشر شده است.