چاپ

اين عينک مي تواند به طور خودکار فاصله کانوني آنچه را انسان به آن نگاه مي کند، چه در دور و يا نزديک، تنظيم کند.
اين عينک که توسط محققان دانشگاه يوتا در آمريکا ابداع شده، داراي لنزهايي از جنس گلسيرين، يک مايع ضخيم بي رنگ است که غشاهاي لاستيک مانند در جلو و عقب آن را احاطه کرده است.
غشاي عقبي هر لنز به يک سري از سه عملگر (اکچوئيتور) مکانيکي متصل مي شود که مانند يک پيستون شفاف غشا را جلو و عقب مي برد و به اين صورت انحناي لنزهاي مايع و فاصله کانوني ميان لنزها و چشم را تغيير مي دهد.
کارلوس ماسترانگلو استاد مهندسي کامپيوتر در دانشگاه يوتا گفت: بيشتر افرادي که از عينک مطالعه استفاده مي کنند، مجبورند دائم آنها را به چشم بزنند و از چشم بردارند. اما با استفاده از اين عينک هوشمند همه چيز هميشه شفاف است و ديگر نيازي گذاشتن و برداشتن عينک نيست.
چشم انسان نيز در درون يک لنز دارد که فاصله کانوني را براساس آنچه فرد به آن نگاه مي کند، تنظيم مي کند.
اما اين لنزها با مسن شدن افراد، توانايي خود را براي تغيير کانون از دست مي دهند و به همين دليل است که افراد در نهايت به استفاده از عينک هاي مطالعه و يا عينک هاي دو کانوني `بيوفوکال` براي مشاهده اشياء نزديک روي مي آورند.
اين عينک همچنين داراي ابزارهاي الکتريکي و يک باتري براي کنترل و تامين انرژي عملگرهاست.
در پل اين عينک، يک فاصله سنج قرار دارد که فاصله عينک از شيء را از طريق ارسال پالس هاي مادون قرمز اندازه مي گيرد.
زماني که کاربر به يک شيئي نگاه مي کند، فاصله با آن اندازه گرفته مي شود و ميزان خمش لنزها به عملگرها انتقال داده مي شود.
اگر کاربر به شي ء ديگري نگاه کند که نزديک تر باشد، اين فاصله سنج بي درنگ فاصله را تنظيم مي کند و به عملگرها مي گويد تا لنزها را براي فاصله نزديک تر تغيير شکل دهد.
به گفته محققان، اين لنزها مي توانند فاصله هاي کانوني اشياي متفاوت را در عرض 14 ميلي ثانيه تغيير دهند. يک باتري قابل شارژ نيز در فريم اين عينک قرار دارد که با هر بار شارژ بيش از 24 ساعت کار مي کند.
همچنين تمام افراد قبل از اولين استفاده از اين عينک، بايد آن را به يک اپ گوشي هوشمند مجهز کنند که سپس لنزها را به طور خودکار از طريق يک اتصال بلوتوث تنظيم مي کند.