چاپ

سرزمين ايرانيان- دکتر کامران قائدي با اشاره به مطالعات خود در حوزه فاکتور PPARgamma گفت: اين فاکتور مولکولي، يک فاکتور کپي‌برداري است که موجب کپي برداري از ژن‌ها مي‌شود.

وي با بيان اين‌که تعدادي از مولکول‌ها مي‌توانند موجب فعال و يا غير فعال شدن اين فاکتور شوند، اظهار کرد: يکي از اين فاکتورهايي که مطالعات ما بر آن متمرکز شده بود، «پيوگليتازون» (Pioglitazone) است که موجب فعال شدن فاکتور PPARgamma مي‌شود.

اين محقق عنوان اين تحقيقات را «استفاده از داروي پيوگليتازون براي زنده ماندن بهتر سلول‌هاي بنيادي انساني» ذکر کرد و يادآور شد: براي استفاده از سلول‌هاي بنيادي انساني (پرتوان انساني) در درمان کلينيکي ناگزير هستيم سلول‌هاي بنيادي انساني را دست‌ورزي کنيم؛ ولي سلول‌هاي بنيادي انساني در آزمايشگاه مدت زيادي زنده نمي‌مانند و از بين مي‌روند و اگر بخواهيم اين سلول‌ها را به صورت منفرد نگهداري کنيم، به بقاي آنها محدود مي‌شود.

مجري طرح خاطرنشان کرد: بر اين اساس در اين طرح از داروي پيوگليتازون استفاده و مشاهده کرديم سلول‌هاي بنيادي انساني منفرد توانستند به راحتي زنده بمانند؛ ضمن آن که خصوصيت بنيادي بودن آنها نيز تغيير نکرد.

قائدي اضافه کرد: دستاوردهاي اين تحقيقات اين اميدواري را به ما مي‌دهد که مي‌توانيم در آزمايشگاه از سلول‎هاي بنيادي براي کشت‌هاي سلولي طولاني مدت استفاده کنيم، بدون آن که شاهد نابودي سلول‌هاي بنيادي انساني باشيم.

اين محقق، به بيان مکانيزم اثر اين دارو بر دوام سلول‌هاي بنيادي در آزمايشگاه پرداخت و توضيح داد: اين دارو از طريق فعال کردن فاکتور PPARgamma موجب مي‌شود که دو فاکتور ديگر به نام‌هاي E-cadheri و بتا-کتنين از داخل هسته به طرف اسکلت سلولي مهاجرت کنند و اين امر موجب زنده ماندن سلول‌هاي بنيادي انساني در محيط‌هاي کشت خواهد شد.

به گفته وي، با اين روش سلول‌هاي بنيادي به آساني به محيط کشت متصل مي‌چسبند و از محيط تغذيه مي‌کنند و از بين نمي‌روند.

اين محقق پژوهشگاه رويان استفاده از اين دارو را در زمان جداسازي سلول‌هاي بنيادي از يکديگر دانست و ادامه داد: همانطور که سلول‌هاي بنيادي انساني را منفرد مي‌کنيم، داروي پيوگليتازون همراه با يکي دو فاکتور ديگر و با غلظت‌هاي مشخص وارد محيط کشت مي‌شوند.

وي خاطر نشان کرد: اين روش بر روي چندين رده سلولي مورد آزمايش قرار گرفت و پاسخ‌هاي دريافت شده يکسان بوده است.

قائدي تاکيد کرد: استفاده از پيوگليتازون همراه با ترکيب دارويي مهار کننده ROCK آپاپتوز (مرگ سلولي) سلول‌ها را کاهش داده و کلوني‌زايي (جداسازي سلولي) را نسبت به زمان استفاده از تنها مهار کننده ROCK دو تا 3 برابر افزايش داده است.

مجري طرح ابراز اميدواري کرد که اين تحقيقات ادامه يابد تا بتوانند از سلول‌هاي بنيادي انساني در محيط‌هاي آزمايشگاهي و همچنين براي کاربردهاي کلينيکي استفاده کنند.