چاپ

در سال هاي اخير، توجه فراواني به تهيه نانوذرات به عنوان حامل هايي براي دارورساني شده است؛ حامل هاي نانويي با تغييرات خواص انتقالي دارو سبب بهبود عملکرد دارو و کاهش عوارض جانبي آن مي شوند. در ساخت اين نانوذرات، از مواد مختلفي مانند پليمرها، ذرات فلزي، ليپيدها و ديگر مواد استفاده مي شود که بسته به روش توليد آنها مي توان شکل و اندازه متفاوتي از ذرات توليد کرد. سيستم هاي دارورساني مبتني بر حامل هاي نانويي اکنون در بازار دارويي جهان وارد شده اند و استفاده از آنها در دارورساني رو به افزايش است. دکتر بيژن ملائکه ضمن اشاره به ترکيب 7-اتيل-10 هيدروکسي کامپتوتسين (SN38) به عنوان يک داروي بالقوه ضدسرطان مؤثر در درمان انواع تومورهاي بدخيم گفت: امکان استفاده بالقوه اين دارو در درمان انواع تومورهاي ريه، معده، دهانه رحم و تخمدان وجود دارد؛ اين دارو، 100 تا يک هزار برابر نسبت به داروي ايرينوتکان مؤثرتر است. به دليل محلوليت پايين داروي SN38 در آب و حلال هاي قابل قبول در داروسازي، در اين مطالعه، نانوذرات ليپيدي جامد حاوي SN38 به منظور تزريق وريدي داروي مذکور تهيه شده است. استفاده از اين نانوحامل ها در درمان تومورهاي سرطاني موجب افزايش کارايي درماني و کاهش اثرات جانبي داروي ضدسرطان مي شود. وي در خصوص نقش فناوري نانو در اين طرح اظهار کرد: استفاده از نانوذرات با اندازه کمتر از 200 نانومتر، امکان تجمع هرچه بيشتر دارو را در محل تومور فراهم آورده و موجب افزايش بازدهي دارو مي شود. همچنين اين موضوع سبب مي شود اثرات مخرب داروي ضدسرطان بر بافت سالم اطراف تومور کاهش يابد. اين تحقيقات حاصل تلاش هاي دکتر بيژن ملائکه و دکتر محمودرضا جعفري از اعضاي هيأت علمي دانشگاه علوم پزشکي مشهد، دکتر اسما محمودي رزيدنت نانوفناوري دارويي دانشگاه علوم پزشکي مشهد و دکتر نويد مصلايي دانش آموخته دانشگاه علوم پزشکي مشهد است. نتايج اين تحقيق در نشريه European Journal of Pharmaceutics and Biopharmaceutics به چاپ رسيده است.