بزرگنمايي:

سرزمین ایرانیان- عزیزی با تشریح تاریخچه سه دهه ای مطرح شدن بحث ارتباط صنعت و دانشگاه در ایران، خاطرنشان کرد: ابتدا دفاتر ارتباط صنعت و دانشگاه در دانشگاه ها ایجاد و در پی آن یک سری کارها نیز انجام شد؛ همچنین بعد از چندین سال شرکت های دانشگاهی در دانشگاه ها ایجاد و راه اندازی شدند و در ادامه نیز با ایجاد قطب های علمی و محور قرار دادن برخی دانشگاه ها که در رشته ای خاص موفق عمل کرده بودند، این بحث پیگیری شد.
وی ادامه داد: البته سازمان پژوهش های علمی و صنعتی نیز برای ارتباط بیشتر و مستحکم تر دانشگاه ها و بخش صنعت ایجاد و از سوی این سازمان یکسری طرح ها از جمله ایجاد پارک های علمی و فناوری و مراکز رشد تعریف و اجرا شد که ایجاد پارک فناوری پردیس در شمال شرق پایتخت از جمله مهمترین این اقدامات محسوب می شود.
این استاد دانشگاه تربیت مدرس با بیان اینکه در سال 1385 با تصویب مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری شکل گرفت، گفت: با ایجاد این معاونت علمی و پس از انجام یکسری اقدامات جهت ارتقای سیستم و ایجاد ارتباط بین بخش صنعت و دانشگاه از جمله راه اندازی کانون های هماهنگی دانش و صنعت، این مرکز با ایجاد ستادهای تخصصی مختلف به مباحث دانش بنیان ورود پیدا کرده است.
وی لازمه موفقیت حوزه دانش بنیان کشور را به طور حتم وابسته به ایجاد ارتباط هرچه مستحکم تر بخش صنعت و دانشگاه دانست و گفت: متاسفانه با وجود اقدامات بسیار مناسبی که تاکنون انجام شده است و نمی توان منکر آن شد، اما هنوز بحث ارتباط صنعت و دانشگاه به شکل صحیحی اتفاق نیافتاده است و این بخش لنگ می زند.
عزیزی یکی از دلائل اصلی عدم شکل گیری ارتباط بین بخش صنعت و دانشگاه را دولتی بودن بخش اعظمی از اقتصاد کشور دانست و گفت: از این جهت سیستم ما با کشورهای اروپایی و آمریکا متفاوت است چرا که بخش اعظمی از اقتصاد این کشورها خصوصی است و در این کشورها ارتباط بخش صنعت و دانشگاه به شکل سیستماتیک برقرار شده است.
وی افزود: در کشورهای پیشرفته، بخش صنعت به دلیل این که روز به روز در حال نوآوری و تولید محصولات جدید است، لذا از علوم، تحقیقات و دانش جدید بخش های علمی و دانشگاهی برای پیشرفت هرچه بیشتر خود بهره مند می شوند و دانشگاه های این کشورها نیز بیشتر در خدمت صنایع بزرگ و پولدار هستند.
رییس هیات مدیره انجمن صنایع غذایی ایران ادامه داد: این درحالی است که در کشورمان به دلیل نقش پررنگ دولت در اقتصاد و دولتی بودن بسیاری از بخش ها و همچنین وجود انواع و اقسام قوانین و مقررات دست و پاگیر، مدیران دولتی نیز به دلیل این که ماهانه حقوق ثابت دولتی دریافت می کنند، از انگیزه لازم برای ایجاد تحرک، نشاط و پویایی در اقتصاد کشور برخوردار نیستند.