بزرگنمايي:

اميد فرخزاد و همکارانش نانوذراتي طراحي کردند که ممکن است بتواند براي درمان چاقي مورد استفاده قرارگيرد، اين گروه نشان دادند که استفاده از اين نانوذرات در موش‌هاي آزمايشگاهي موجب کاهش 10 درصدي وزن در مدت 25 روز شده است.
اين نانوذرات موجب تشکيل رگ‌هاي خوني در بافت چربي شده و فرآيند سوختن آنها را تسريع مي‌کنند.
محققان با استفاده از اين نانوذرات درمدت 25 روز، 10درصد از وزن موش‌هاي آزمايشگاهي را کاهش دادند؛ بدون اينکه اثرات منفي جانبي ايجاد شود، اين داروها قادرند بافت سفيد چربي را که وظيفه ذخيره‌سازي چربي را به عهده دارند، به بافت قهوه‌اي چربي تبديل کنند که وظيفه‌اش سوزاندن چربي است.
اين داروها رشد ر‌گ‌هاي خوني جديد در بافت چربي را تحريک مي‌کنند، اين کار روي عملکرد نانوذرات تأثيرمثبت داشته و موجب مي‌شود بافت سفيد به بافت قهوه‌اي تبديل شود.
اين داروها براي درمان چاقي، تأييديه سازمان FDA آمريکا را دريافت کرده و داروي جديدي محسوب نمي‌شوند، اما مسئله جديد در اين پروژه، ارائه روشي نوين براي رهاسازي اين دارو است که با استفاده از آن مي‌توان دارو را در بافت چربي به شکلي وارد کرد که اثرات جانبي ناخواسته آن روي بخش‌هاي ديگر بدن به کمترين مقدار خود برسد.
ديويد کوچ از محققان MIT گفت: مزيت اين روش آن است که مي‌توان نقطه‌اي خاص در بدن را مورد هدف قرارداد، به طوري که کمترين اثر جانبي روي بدن به وجود آيد، با اين روش ميزان چربي‌هاي بدن کاهش يافته و اثرات منفي دارو ديده نخواهد شد.
اميد فرخزاد و همکارانش نتايج يافته‌هاي خود را در قالب مقاله‌اي در Proceedings of the National Academy of Sciences به چاپ رساندند.
اين گروه نشان دادند که رشد رگ‌هاي خوني در بافت چربي مي‌تواند فرآيند تبديل بافت سفيد به قهوه‌اي را تسريع کرده و به کاهش وزن کمک شاياني کند.
استفاده از نانوذرات شرايطي را فراهم مي‌کند که بتوان دُز بالايي از دارو را وارد بافت چربي کرد، در حالي که تجمع آن‌ها در نقاط ديگر بدن به حداقل مي‌رسد.
نانوذرات مورد استفاده در اين پروژه به گونه‌اي طراحي شده‌اند که دارو را درون هسته آبگريز خود ذخيره کنند و به پليمر PLGA متصل شوند.
دو داروي مختلف در اين ذرات قرار داده شد: اولين دارو روسيگليتازون نام دارد، استفاده از اين دارو که براي درمان ديابت به دليل اثرات جانبي که دارد، با محدوديت روبرو است، دومين دارو پروستاگلادين نام دارد که يک نوع هورمون انساني است
هر دو دارو گيرنده‌اي موسوم به PPAR را فعال مي‌کنند که در نهايت موجب تشکيل رگ‌هاي خوني مي‌شود.
پوسته خارجي اين ذرات با پليمر PEG پوشانده شده که مولکول هدف‌گيري کننده سلول‌هاي هدف نيز روي آن قرار داده شده است تا دارو با انتخاب‌گري بالا بتواند به هدف برسد، اين مولکول به پروتئين‌هايي که در سطح رگ‌هاي خوني بافت چربي قرار دارند متصل مي‌شود.
فرخزاد معتقد است که اين دارو به صورت تزريقي نتيجه بهتري نسبت به مصرف خوراکي دارد.