بزرگنمايي:

اين فناوري 100 برابر سريعتر از پر انرژي ترين سيستم ليزر جهان است که اکنون در آزمايشگاه ملي لارنس ليورمور کاليفرنيا نگهداري مي شود. مهمترين کاربرد فناوري جديد در تحقيقات همجوشي است و مهمترين هدف تحقيقات همجوشي، توليد انرژي بي پايان و ارزان با استفاده از فرآيند همجوشي هسته است. همجوشي هسته فرآيندي است که در آن دو هسته سبک ترکيب مي شوند و يک هسته سنگين تشکيل مي دهند. براي انجام اين فرآيند و دستيابي به راکتورهاي همجوشي، شرايطي شبيه به مرکز خورشيد نياز است که تا امروز امکان پذير نبود؛ ولي با استفاده از اين ليزر، مي توان به آرزوي توليد انرژي ارزان و نامحدود دست يافت. معمولا براي افزايش دماي يک ماده با استفاده از ليزر پلاسما، در ابتدا الکترون ها حرارت داده مي شوند، سپس الکترون هاي حرارت ديده، يون ها را گرم مي کنند و دماي ماده بالا مي رود. گرچه اين فرآيند جوابگوست؛ ولي بسيار زمان گير است. فيزيکدانان امپريال کالج لندن براي حل اين مشکل، يون ها را مستقيما حرارت مي دهند و ديگر الکترون ها را واسطه نمي کنند. براي حرارت دادن مستقيم يون ها، از يک ليزر پر شدت استفاده مي شود. اين ليزر از موج هاي ضربه اي الکتروستاتيکي استفاده مي کند که توان آن با پيشرفته ترين ليزر موجود قابل قياس نيست. در اين مرحله محققان با يک مشکل ديگر مواجه شدند؛ در مواد متراکم، مانند پلاستيک يا هيدريد سزيم که يون ها به طور فشرده در کنار هم قرار دارند، امواج ضربه اي سبب مي شود که يون ها فقط به ترتيب پشت سر هم قرار گيرند، بدون اينکه گرم شوند. چاره اين مشکل با استفاده از يک مدلسازي اَبَريارانه اي حل شد. اين مدل نشان داد که در مواد چگال (متراکم)، ترکيب يون ها متفاوت است و يون ها با سرعت متفاوتي شتاب مي گيرند و يک نوع اصطکاک توليد مي کنند که در حالت عادي وجود ندارد و استفاده از امواج ضربه اي، اصطکاک بين يون ها را افزايش مي دهد. اين دستاورد کاملا تئوري نشان مي دهد که مي توان برخي مواد را تا 11.6 ميليون درجه سانتي گراد در مدت زمان کمتر از يک ميليون ميليونيوم ثانيه حرارت داد که سريعترين روش گرمادهي آزمايشگاهي در جهان است. نتايج اين تحقيقات در نشريه Nature Communications منتشر شده است.