بزرگنمايي:

ایرانیان جهان- «مهرزاد حمیدی» معاون تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش چندی پیش اعلام کرد، یکی از برنامه هایی که از مهر ماه امسال در قالب ترویج ورزش مدارس در دستور کار قرار می گیرد طرح سواد حرکتی است که با محوریت دانش آموزان دختر در مدارس اجرا خواهد شد. بنا به گفته وی این طرح می تواند افزون بر سلامت جسمانی، نقش به سزایی در کاهش آسیب های زیستی و اجتماعی داشته باشد.
اما ضرورت اجرای طرح سواد حرکتی و گسترش آن در مدارس چیست و چرا در شرایط کنونی باید در دستور کار قرار گیرد؟ بنا بر ادعای بسیاری از کارشناسان حوزه ورزش و رفتارشناسی یکی از مهمترین دوره های سنی فرد دوران کودکی است.
اهمیت تربیت فرد و آموزش وی در زمینه های مختلف موجب شده تا کارشناسان از سنین کودکی به عنوان یکی از مهمترین دوره های زندگی یاد کنند. در این دوران خمیر مایه های رشد جسمانی، حرکتی، شناختی و عاطفی فرد شکل خواهد گرفت و کودک با این خمیر مایه زیستی و اجتماعی گام در مسیر رشد و تعالی در حوزه های مختلف می گذارد؛ در سنین کودکی فرد در کنار علم آموزی موفق می شود با حضور در نهادها و سازمان های مختلف اجتماعی، فرهنگی و ورزشی، سواد حرکتی و هنجارهای جامعه را نیز پذیرا باشد.
هر چند که در شرایط کنونی برای رسیدن به تعالی و پیشرفت در زمینه های مختلف، نخست باید علم آموزی در دستور کار قرار گیرد و متعاقب آن نهادینه شدن هنجارها است؛ اما سبک زندگی جدید و رواج فرهنگ آپارتمان نشینی در جامعه می طلبد تا سواد حرکتی در کنار سواد تحصیلی و آموزش یک ضرورت ویژه برای کودکان و نوجوانان به شمار رود. سواد حرکتی موجب می شود فرد تحصیل ورزشی کند و حرکات مفید و موثر را بر اساس قانون آموزش، از ساده به پیچیده بیاموزد.
البته نباید فراموش شود که آموختن سواد حرکتی و پافشاری بر آن به معنای برتری یا ارجحیت ورزش و فعالیت های ورزشی بر رشد فیزیولوژی و تربیت اجتماعی نیست بلکه تحقق سواد حرکتی زمانی میسر خواهد شد که سه مولفه ورزش، تحصیل و جامعه پذیری در کنار هم و همسو در مدارس و آموزشگاه ها مورد توجه قرار گیرد.
یکی از راهکار نهادینه کردن سواد حرکتی در شرایط کنونی آشنا کردن والدین با مفاهیم اساسی مرتبط با این شیوه از آموزش است و در کنار والدین مدارس به عنوان مجریان ویژه طرح سواد حرکتی باید زمینه را برای ایجاد فعالیت های ورزشی ایجاد کنند.
اجرای گسترده این طرح می تواند کودکان زاییده سیاست «جمعیت کمتر، زندگی بهتر» و آپارتمان نشینی را از انزوای فردی و گسست نسلی خانواده ها نجات داده و آنان را در مسیری قرار دهد که با استفاده از سواد حرکتی، روابط عاطفی و اجتماعی ویژه ای نیز بیاموزند.
برای تحقق این امر لازم است که بین ورزش خانواده و مدارس یک همسویی بر پایه اشتراکات حرکتی شکل گیرد اشتراکاتی که موجب می شود روند فعالیت های ورزشی کودکان فقط به مدارس ختم نشود بلکه خانواده و مدرسه به کارگاه های آموزش حرکات تبدیل می شوند که کودک در آن می تواند افزون بر تحصل علم و دانش، جامعه پذیری و سواد حرکتی را نیز بیاموزد.