بزرگنمايي:

ازپژوهشگران يگ گروه تحقيقات بين المللي موفق به ارائه فرآيندي شدند که با استفاده از آن مي توان کربن را به دام انداخت، مزيت اين روش سهولت کاربرد، مصرف انرژي کمترو امکان پياده سازي در حجم بالا است.

محققان براي اين کار دوغابي حاوي پودرهاي متخلخل در فاز گليکول ارائه کرده اند که مي توان آن را در مقياس صنعتي توليد کرد، يکي از مزيت هاي اين روش، هزينه پايين و کارايي بالاي آن است.

گيراندازي کربن فرآيندي است که با استفاده از آن مي توان دي اکسيدکربن منتشر شده توسط کارخانه ها را کنترل کرد و مانع گرم شدن زمين شد.

براي اين کار دو راهبرد مختلف وجود دارد نخست استفاده از يک پودر جذب کننده دي اکسيدکربن است و روش دوم استفاده از يک جذب کننده سيال است، به دليل هزينه هاي بالا هنوز اين روش ها موفق نبوده اند.

اين گروه تحقيقاتي اقدام به ادغام اين دو راهبرد کرده و يک دوغاب جاذب ساخته است که از مزيت هر دو روش بهره مند مي شود.

چارچوب هاي آلي فلزي (MOFs) پودرهاي بسيار ريزي هستند که در آن ها يک هسته فلزي توسط ليگندهاي آلي محاط شده است.

اين ساختار سه بعدي داراي نانوحفره هايي است که مولکول هاي دي اکسيدکربن به آنها متصل مي شود، اين گروه تحقيقاتي MOFهاي موسوم به ZIF-8 را درون سيالي 2-متيل ايميدازول گليکول وارد کردند تا دوغابي تشکيل شود، دليل استفاده از اين سيال، بزرگتربودن ابعاد آن نسبت به نانوحفره هاي MOF است.

اگر از سيال ديگري استفاده مي شد که ابعادي کوچک داشتند آنگاه مولکول هاي سيال وارد نانوحفره ها شده و آنجا را مسدود مي کردند، ولي اين سيال امکان وارد شدن به نانوحفره ها را ندارد و نانوحفره ها تنها توسط دي اکسيد کربن اشغال مي شوند، ZiF-8 پايداري شيميايي و گرمايي بالايي دارد بنابراين مي توان از آن به کرات استفاده کرد.

ايده اين پروژه بسيار جالب توجه است زيرا پمپ کردن دوغاب بسيار ساده تر از پودرهاي جاذب است، از سوي ديگر جدا کردن دي اکسيدکربن جذب شده در اين روش ساده بوده و نياز به مصرف انرژي (نظير جوشاندن سيال) نيست.

نتايج اين پژوهش در نشريه Nature Communications منتشر شده است.