ایرانیان جهان - اکو ایران /متن پیش رو در اکو ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
دو دهه جنگ در افغانستان و عراق نیروها، تجهیزات و ایده‌های آمریکا را فرسوده کرد. اکنون ظهور چین و درس‌های جنگ در اوکراین باعث درون‌نگری، تجدید و اصلاح شده است.
 سال 1973 برای ارتش آمریکا بسیار مهم بود. ارتش این کشور از ویتنام ضربه خورده و در هم شکست. در ژانویه، وزیر دفاع پایان خدمت اجباری را اعلام کرد. دو ماه بعد آخرین نیروهای رزمی ویتنام را ترک کردند. اما جنگ اعراب و اسرائیل که در ماه اکتبر در یوم کیپور آغاز شد، زمینه ساز احیای ساختار نظامی آمریکا شد. درس‌های جنگ که توسط افسران آمریکایی فرستاده شده به اسرائیل جذب شد، به تغییر شکل ارتش ایالات متحده به نیروی مدرن و حرفه‌ای کمک کرد که عراق را در سال 1991 شکست داد.
دو دهه جنگ در افغانستان و عراق نیروها، تجهیزات و ایده ها را فرسوده کرد. اکنون ظهور چین و درس‌های جنگ در اوکراین باعث درون‌نگری، تجدید و اصلاح شده است. به گفته افرادی که با این بحث ها آشنا هستند، در میان رهبران غیرنظامی و نظامی ارتش، سه سوال بزرگ حل نشده وجود دارد. یکی این است که آیا تغییرات عمیق در ماهیت جنگ، که برخی از آنها در اوکراین مشهود است، ممکن است اهمیت نیروهای زمینی را کاهش دهد.دوم، چگونه می توان منابع را بین آسیا و اروپا متوازن کرد (آسیا اولویت پنتاگون است و اروپا به واسطه ماجراجویی روسیه در اولویت دوم قرار گرفته است). ارتش می‌تواند برای درگیری‌ها در هر دو مکان آماده شود، اما در واقع نمی‌تواند جنگ‌ها را همزمان به راه بیندازد. استراتژی دفاع ملی 2018 به استاندارد «دو جنگ» پایان داد، تغییری که توسط دولت بایدن پذیرفته شد.چنین گزاره ای سومین سوال و وجودی ترین سؤال برای ارتش را مطرح می کند. نقش یک نیروی زمینی در جنگ آینده در اقیانوس آرام، فراتر از تامین لجستیک و دفاع هوایی، چه خواهد بود؟
وقتی ارتش آمریکا از استانداردها دور می شود
به نوشته اقتصادنیوز، به نقل از اکونومیست، براساس مفاد کتاب «بازوهای آینده» نوشته جک واتلینگ، تحلیلگر جوان بریتانیایی، تمرین سالانه بزرگ به رهبری آمریکا، تیپ‌های رزمی با حسگرهای خوب و مهمات دوربردتر و کشنده‌تر تلفات زیادی را متحمل شدند و با 20 درصد اثربخشی رزمی ظاهر گشتند.جنگ در اوکراین این یافته ها را تقویت کرده است. برخی استدلال می کنند که ارتش آمریکا، آموزش دیده و مسلح تر از ارتش اوکراین، و با پوشش هوایی، بهتر عمل می کند. ژنرال رندی جورج بدترین سناریو را ارائه می کند. او می‌گوید: «ما تحت نظارت دائمی و به نوعی در تماس مداوم خواهیم جنگید. هیچ وقفه ای وجود ندارد. هیچ پناهگاهی وجود ندارد.» او می‌گوید تیم‌های «درس‌های آموخته‌شده» آمریکایی سه روز قبل از حمله برای جمع‌آوری مشاهدات مستقر بودند. آنها سورپرایزهای بدی خواهند داشت. گلوله ها و راکت های هدایت شونده جی پی اس ساخت آمریکا در ابتدا به خوبی کار می کردند. اخیرا، آنها با پارازیت روسی مبارزه کرده اند.ارتش می‌داند که در حالی که زمانی می‌توانست با صبر و حوصله نیروهای خود را قبل از شروع یک حمله بزرگ جمع کند - اکنون باید پراکندگی، تحرک و پنهان‌سازی را در اولویت قرار دهد. حمله پهپادی که در 28 ژانویه منجر به کشته شدن سه سرباز در اردن شد، اولین حمله موفقیت آمیز به نیروهای آمریکایی توسط هواپیما از زمان جنگ کره بود. کیتی کرومب، افسر ارتش، و جان ناگل، از کالج جنگ ارتش آمریکا در پنسیلوانیا، در مقاله‌ای اخیر خاطرنشان کردند که پست‌های فرماندهی گردان اوکراین شامل هفت سرباز است که زمین را حفاری می‌کنند و دو بار در روز حرکت می‌کنند. آنها با اشاره به عادات سرسختانه پست های فرماندهی ایستا تر، هشدار می دهند که «دستیابی به این استاندارد برای ارتش آمریکا سخت خواهد بود».

توپخانه کوتاه برد برای اروپا حیاتی است. یکی از مقامات ارشد پنتاگون اخیرا به طعنه گفت: «فقط نمی‌دانم که در اقیانوس آرام به جز آب به چه هدفی شلیک می‌کنید». مقامات می گویند که ارتش باید در یکی دو سال آینده انتخاب های محکمی انجام دهد. تا حدی به این دلیل که واحدهای بیشتری نسبت به آنچه می تواند قابل اعتماد باشد ایجاد نماید. انتظار می رود ارتش سال گذشته را با کمبود ده هزار سرباز، 15 درصد کسری به پایان برساند. بیشتر آن نتیجه بازار کار فشرده آمریکا است، اما همچنین نشان دهنده کاهش اشتیاق برای خدمت سربازی، و به ویژه برای سلاح های جنگی است.
کاهش اندازه ذخیره نظامی - نیروهای ذخیره که به یک واحد اختصاص داده نشده است - از 450 هزار نفر در سال 1994 به 76 هزار نفر در سال 2018 مشکل را بدتر می کند. اوکراین نشان می‌دهد که چگونه جنگ‌های شدید ارتش‌های منظم را از بین می‌برند. کمبود سربازان رزمی امروز، کمبود نیروهای ذخیره فردا است. کرومب و ناگل از جمله کسانی هستند که مفهوم "نظام اجباری جزئی" را مطرح کرده اند، ایده ای که تنها 20 درصد از آمریکایی ها از آن حمایت می کنند. اکنون، مانند لحظات مهم اواسط دهه 1970، ارتش با پرسش‌های عمیقی در مورد اندازه، شکل و هدف خود دست و پنجه نرم می‌کند: پرسش‌هایی که در نهایت، مانند آن زمان، رابطه‌اش با جامعه آمریکا را تحت تأثیر قرار خواهند داد.